سر آغازان دلت را من ربودم
همه شن ها ز دل من می زدودم
ولی اکنون دگر باید نباشم
که من در سرنوشت تو نبودم.....
گمگشته ام.....
احساس مبهم.....
در این آبادی زیبایی سرمایی....
آدمی در پی من نیست.....
آدمی فکر دلم نیست......
در سرم نیست......
و من ماندم....
دراین حسرت....
برای فکر آن همدم....
دراین مدت......
چه تنهایم........
فقط یک جمله میخواهم.......
که تو گویی.....
میان دغدغه های دل تنها
به آغوش خیال تو سپردم جان سردم را... ....
قلمت را بردار...
بنویس از درد و
حال و روز امروز.......
بنویس از سختی.....بنویس از دوری.....
بنویس از بی تابی....عاشق کوری....
قلمت را بردار....
بنویس از هجران....
بنویس از زندان......
بنویس....
بنویس از سردی های دی و مردانش.....
گرچه این دنیا سخت است ولی....
بازهم تو قلمت را بردار....
بنویس……
۱ نظر
۲۸ بهمن ۹۲ ، ۲۲:۳۸
دیگه توی دنیا به چی اعتباره کسی که براش مردی دوست نداره
منو بغض بارون،سکوت خیابون دوباره شکستم چه ساده چه آسون
به پاتم بسوزم توشمعم نمیشی تو حوای دنیای آدم نمیشی
غرورت گلومو به هق هق کشیده آدم که قسم خورده شو دق نمیده......
عصر پاییزی-مرتضی پاشایی